Rushmore (راشمور)

• 1998
• آمریکا
• درام, کمدی
• 93 دقیقه
• انگلیسی
• R

"مکس فیسچر" پسری پانزده ساله است که دلیلش برای زندگی حضور در "راشمور" مدرسه ای شبانه روزی است.او با اینکه حضور موفقی در کلاسهای درس ندارد اما پادشاه فعالیتهای فوق برنامه از پرورش زنبورعسل تا نوشتن و اجرا نمایش.اما وقتی متوجه می شود که مشروط علمی شده و عاش

نقد و بررسی فیلم به قلم James Berardinelli (جیمز براردینِلی)

نمره 6.3 از 10

برای مدتی، اینطور به نظر می‌آید که اندرسن قصد داشته تا نسخه‌ای از «به خانه‌ی عروسک‌ها خوش آمدید» به روش خودش را بسازد. با مکس، او مشخصاً تیپ درستی از شخصیت را در اختیار داشته است، و بسیاری از شوخی‌های فیلم در اثر «تاد سالندز» هم موجود بودند. اما فیلم با یک حرکت شاد به پایان می‌رسد و مکس تبدیل به همان کسی می‌شود که ما انتظار داریم. «به خانه‌ی عروسک‌ها خوش آمدید» به طور بی‌رحمانه‌ای صادقانه است، «راشمور» هم در ابتدا اینگونه است، اما سریعاً تبدیل به یک داستان به زحمت منصفانه و قابل تحمل در مورد کسی می‌شود که سعی دارد در مقابله با افرادی که سعی در سرکوب استعداد و خلاقیتش دارند، پیروز شود. اندرسن به اندازه‌ی کافی این داستان معمولی را بدیع جلوه نمی‌دهد. حداقل نقش‌آفرینی‌ها قدرتمند است. شوارتزمن کاملاً مکس را باورپذیر جلوه داده است. «بیل ماری»، که در گذشته موفقیت‌های اندکی در نقش‌های دراماتیک به دست آورده بود، اینجا به راحتی در قالب یک شخصیت کم حرف و گوشه گیر فرو رفته است. با اینکه مقداری شوخ طبعی هم در بازی او وجود دارد، ماری به مقدار قابل توجهی حس ترحم بینندگان را هم تحریک می‌کند. «اُلیویا ویلیمز»، که در فیلم «پستچی» از «کوین کاستنر» هم حضور داشت، جذاب و جالب است. برای دیگر نقش‌ها هم که فرعی هستند، شاهد حضور بازیگرانی چون «سیمور کسل» (در نقش پدر مکس)، «برایان کاکس»، و «سارا تاناکا» (در نقش یکی از همکلاسی‌های مکس که به او علاقه‌مند است) هستیم. اگرچه فیلم اول اندرسن، «باتل راکت»، یکدست نبود، اما در برخی لحظات کمدی نابی را در خود جای داده بود. آن مسئله اینجا تکرار نشده است – تنها صحنه‌های محدودی هستند که می‌توانند مخاطب را به خنده وا دارند، و حتی هر کسی به آن‌ها هم نمی‌حندد. درامی که برای پوشاندن حفره‌های داستانی به کار بسته شده جالب نیست، و به سختی می‌تواند توجه مخاطب را در طول مدت زمان کم 90 دقیقه‌ای فیلم به خودش جلب کند. سه سال پیش، وقتی که برای «باتل راکت» نقدی نوشتم، نقد را با این جملات به پایان رساندم: “«وس اندرسن» و «اُوِن سی. ویلسن» استعداد خودشان در این فیلم نشان داده‌اند، حالا، این بر عهده‌ی خودشان است که این روند را با فیلم بعدی‌شان ادامه دهند”. با «راشمور»، اندرسن نتوانسته آن قدم رو به جلو را بردارد. فیلم توسط افرادی ساخته شده که “بااستعداد” و “آینده‌دار” هستند، به جز خود اندرسن که از استعدادش به خوبی استفاده نکرده است، شاید اندرسن هم راه را غلط رفته است.

اختصاصی نقد فارسی

مترجم: امیرحسین اسلامی‌نژاد