Machete Kills (ماچته می کشد)

• 2013
• آمریکا
• اکشن, جنایی, علمی-تخیلی
• 107 دقیقه
• انگلیسی
• R

تان : دولت آمریکا ماچته را استخدام می کند و به او ماموریت می دهد تا به مکزیک برود و یک دلال اسلحه که قصد پرتاب سلاحی به فضا را دارد از میان بردارد و ...

نقد و بررسی فیلم به قلم James Berardinelli (جیمز براردینِلی)

نمره 6 از 10

“Machete/ماچته” در ابتدا یک تبلیغ قلابی در فیلم “Grindhouse/گرایند هاوس” بود اما این شخصیت چنان رودریگز را جذب کرد که در نهایت آن را به یک فیلم کامل تبدیل کرد.با نگاهی به گذشته می شود دید که آن تبلیغ قلابی سال 2007 از فیلم کامل سال 2010 جذاب تر بود.بهترین بخش “Machete Kills/ماچته می کشد” تبلیغی قلابی از فیلم سوم در این سری است که ظاهرا “Machete Kills Again…In Space/ماچته دوباره می کشد…در فضا” نام دارد!”Machete Kills/ماچته می کشد” قطعا فیلم بدی است اما فیلم قرار بوده بد باشد.فیلم اول یعنی “Machete/ماچته” فیلمی بود که طرفداران خاصش را پیدا کرد که فیلم را بی نهایت دوست داشتند و “Machete Kills/ماچته می کشد” هم فقط و فقط برای آن ها ساخته شده است.به استثنای کوئنتین تارانتینو هیچ کس در صنعت سینما فیلم های گرایند هاوس (در فرهنگ آمریکایی،گرایند هاوس به سالن هایی نمایشی گفته می شود که فیلم های بنجل درجه دو و کم هزینه با محوریت افراطی خشونت و مسائل جنسی در آن ها پخش می شود) را به خوبی رودریگز نمی شناسد و او در این فیلم حسابی این ژانر را کند و کاو کرده است.او البته بخش هایی از فیلم های قبلی خود مثل “Sin City/شهر گناه” و “Planet Terror/سیاره وحشت” را هم در این فیلم به نحوی مورد استفاده قرار داده است.عاشقان گرایند هاوس از اشاره های موجود در فیلم لذت خواهند برد و سایر مخاطبان هم اشاره به فیلم هایی مثل “Star Wars/جنگ ستارگان” و “/مون رِیکر” را خواهند شناخت.

“Machete Kills/ماچته می کشد” شخصیت اصلی ترش رویش (یک بار دیگر با بازی دنی تریجوی بد اخم که حتی یک بار هم در مقابل دوربین لبخند نمی زند) را به مکزیک می فرستد تا رییس دیوانه یک باند مواد مخدر (دمیَن بیچر که سابقه نامزدی اسکار دارد) به نام مندز را دستگیر کرده و به این سوی مرز یعنی تکزاس بیاورد.ماموریت مورد تایید رئیس جمهور (چارلی شین) و دستیار او،میس سن آنتونیو (امبر هرد) نیز هست.بعدا مشخص می شود که مندز تنها پوششی برای فرد اصلی پشت پرده است،تولید کننده اسلحه ای به نام واز (بازیگر برنده اسکار مل گیبسن) که قصد دارد جنگی هسته ای به راه بیندازد و برای اطمینان از بقای نسل بشر به ایست گاه فضایی شخصی اش پناه ببرد.ماچته در حالی که توسط یک قاتل متغیر الچهره (که نقش آن را در بخش های مختلف کوبا گودینگ جونیور،لیدی گاگا و آنتونیو باندراس با یک لهجه آمریکایی عجیب و غریب به عهده دارند) تحت تعقیب است،با کمک گرفتن از دوست قدیمی اش لز (میشل رودریگرز) هر آن چه در توان دارد انجام می دهد تا نقشه های واز را نقش بر آب کند.

اگر چه داستان فیلم نسبتا سر راست است (عنوان فیلم خلاصه دو کلمه ای فیلم است!) اما به دلیل پیچ و خم هایی که دارد به شخصه احساس سر در گمی کردم.داستان فرعی قاتل آفتاب پرست (اشاره به تغییر چهره او) غیر ضروری بوده و تنها برای باز کردن پای چند چهره مشهور به فیلم از آن استفاده شده است.بعضا جمله های جالبی از دهان شخصیت های فیلم خارج می شود (مثلا “عینک سه بعدیتو بزن”) و نقاط اوج جذابی را هم شاهد هستیم.اما در کل برای زمان 107 دقیقه ای فیلم کافی نیستند و تنها مجموعه ای از صحنه های نفس گیر هستند.

دنی تریجو مثل همیشه کاری را انجام می دهد که در آن تبحر دارد،حالت چهره مثل همیشه ثابت و بی تغییر است و جملاتی در مورد کارهایی که دوست ندارد انجام دهد بیان می کند و راه می رود و چپ و راست دست و پای آدم بدها را قطع می کند.شریکش از فیلم اول که نقشش را جسیکا آلبا بازی می کرد دو دقیقه بیش تر در فیلم نیست و سر و کله میشل رودریگز هم دیر پیدا می شود.چارلی شین در نقش رئیس جمهور چند صحنه خنده دار دارد (در عنوان بندی از نام اصلی او استفاده شده:”با معرفی کارلوس استیوز”) و دومین عضو از خانواده خود است که نقش رئیس جمهور آمریکا را بازی می کند.در آخر هم به مل گیبسن می رسیم که نقشش را به طرز زیبایی شرورانه ایفا کرده و از این نکته هم نباید غافل شویم که این اولین نقش منفی او بر پرده نقره ای است.او ثابت می کند که هر قدر هم در زندگی شخصی اش مشکل داشته باشد باز هم در مقابل دوربین آن قدر قدرت و جذبه دارد که چشم ها را به خود خیره کند.

فکر می کنم “Machete Kills Again…In Space/ماچته دوباره می کشد…در فضا” در نهایت ساخته خواهد شد،حداقل به این خاطر که رودریگز قول آن را داده و همکاران و بازیگرانی دارد که از ساخت آن لذت می برند.برای من دیدن همان تبلیغ فیلم کافی بود،زیرا حس می کنم از این سری فیلم به اندازه کافی ساخته شده است.وقتی تارانتینو و رودریگز فیلم “Grindhouse/گرایند هاوس” که ستایشی از سبک گرایند هاوس بود را ساختند فیلمی بسیار جذاب و سرگرم کننده بود.اما این کار بعد از چندین فیلم دیگر تکراری شده است و از طرفی رودریگز هم بهتر از آن است که بخواهد برای بقیه سال های کارش مدام فیلم هایی از این دست بسازد.”Machete Kills/ماچته می کشد” طرفدارانش را راضی خواهد کرد ولی برای دیگر مخاطبان فیلم که در انتظار بازگشت دنی تریجو نبودند چیزی بیش از یک فیلم تلویزیونی آخر شب نیست.شاید رودریگز از این موضوع خوشحال هم بشود،زیرا موفقیت این سبک فیلم ها را باید در میان طرفداران پر و پا قرص آن جستجو کرد.

اختصاصی نقد فارسی

مترجم:رضا اسدی