آمارکورد ۱۹۷۴ (Amarcord) ساخته‌ی فدریکو فلینی

• 1973
• ایتالیا
• درام, کمدی
• 123 دقیقه
• ایتالیایی
• R

فیلم شامل سلسله قسمتهای کمدی و نوستالژیک است که در شهری ساحلی در دهه سی ایتالیا اتفاق می افتند...

نقد و بررسی فیلم به قلم Peter Bondanlà (پیتر بوندانلا)

ساکنان خیالی شهر« Rimini» فللینی به ضدفاشیست های خوب یا فاشیست های شیطانی تقسیم نمی شوند.در عوض،تمام کارکترها به شکل کاریکاتورهای استادانه ترسیم می شوند،کمیک گونه که سابقه در فیلم های قبلی فللینی دارند.فاشیست های فللینی فاسد نیستند،به شکل فردی منحرف اما دلقک هایی رقت انگیز هستند،مظهری از رشد متوقف شده تیپیکال از کل دهکده است.فلینی خود در مقاله –مصاحبه ای تحت عنوان “فاشیست ها در درون ما”می نویسد:”من این عقیده (احساس)را دارم که فاشیسم و دوره نوجوانی ادامه دارند…فصلهای همیشگی تاریخی از زندگی های ما…کودک ماندن برای همیشه،رها کردن مسئولیت ها برای دیگران،زندگی کردن با احساس آرامشی که کسی وجود دارد که برای شما می اندیشد…و درعین حال،شما این محدویت ها را دارا می باشید،زمان-آزادیی را هدر می دهد که به شما این اجازه را می دهد که رویاهای سطحی و پوچ را پرورش دهید…”

با این حال فللینی پرتره ای با نمک ترسیم می کند از رژه خنده دار،تمرینات ژیمناستیک در یونیفورم ، سازش کردن های کوچک روزانه که لازمه زندگی تحت سلطه دیکتاتوری است-صحبت در مورد زندگی در این دوران که شبیه چه چیزی است.در میان سلسله مراتبی که در آن « Amarcordians »در ملاقات با شخص و مهم برجسته فاشیست به او خوش آمد می گویند،و در سکانسی که که در آن در ردیف هایی در دریا هستند تا نگاهی اجمالی بیاندازند به گذر« Rex»(کشتی اقیانوس پیمای عظیم که مایه غرور رژیم موسولینی بود)که از آمریکا می آید،فللینی مکانیسم های که در پشت تصاویر سینمایی همگون است را نمایان می کند؛او کارایی فیلم را به عنوان واسطه ای از میل جنسی موثق آشکار می کند.این سکانس ها مردم شهر را نشان می دهد به عنوان مردمی که تحت سلطه ی آرمان های کاذب و رویاهای احمقانه کارهای بزرگ قهرمانانه و عشق رومانتیک هستند.یک چنین رفتار عمومی که باعث هدایت روانشناسی همسو در صحنه های متعددی از زندگی روزمره در خانه،در مدرسه ها(کلاسها)،و در کلیسا است،با کمیکی هوشمندانه که به عنوان نماد فللینی تلقی می شود.

بیش از فیلم های دیگر ایتالیایی که در ارتباط با فاشیسم هستند،آمارکورد فللینی موفق می شود که زندگی های عمومی کارکترهایش را با جزییات دقیقه ای از زندگی شخصی شان تشریح نماید.حس صمیمیت و مستقیم و بی واسطه ای که فیلم خلق می نماید به مخاطبان این اجازه را می دهد که جنبه های مشخص از خودشان را در این کارکترها بازشناسند.یکی از جالب ترین ویژگی های سبکی آمارکورد گسترش روایت فیلم از طریق دیدگاه های مختلف است.در نسخه ارجینال ایتالیایی،ما به آمیزشی از راهنمایی مسیرهای دوربین توسط کارکترهای گوناگون پی می بریم،به همان خوبی که صدا روی تصویر اطلاعاتی یا تفاسیری درباره کنش های فیلم فراهم می آورد.در چند مورد قابل توجه است،این صدا روی تصویر موجود توسط خود فللینی آماده شده است،چیزی به شکلی قابل بحث تغییر می یابد ،هنگامی که نسخه ترجمه شده به انگلسی دیده می شود. تعریف کردن «آمارکورد»به عنوان یک فیلم صرفا “سیاسی”باعث می شود قضاوت در مورد آن به عنوان فیلمی شاعرانه شکست بخورد . عنوان فیلم به این معنی است”به یاد می آورم”در یکی از گویش های بومی ایالت فللینی است،اما این به مقداری نیست که به شرح حالی دقیق که از اثر تعبیر شود.حال آنکه«آمارکورد» همانگونه که عنوانش نشان می دهد،تشکیل شده از مقدار زیادی نوستالژی،استفاده فللینی از نوسالژیا به عنوان وسیله از خیالبافی گذشته که در خدمت تاکید بر عقیده او مبنی بر اینکه فاشیسم از آرمانهایی غلط شکل گرفته بود،و همچنین اعتراف او که حسرت و نوستالژی همان قدر یک احساس غیر قابل اجتناب است که مردود نیزاست.

بنابراین، فللینی «آمارکورد» را نه فقط به عنوان توضیحی(نمایشی) از یک دوره تاریک زندگی ملی ایتالیایی ارائه می دهد بلکه به عنوان سرنخی برای درک شخصیت ملی ایتالیایی به همان خوبی است.هر چند فیلم تقبیح می کند وضع و حالتی از نوجوانی همیشگی و تشریح اعتقادات فللینی که امتناع از مسئولیت های فردی که مشخصه جامعه ایتالیا است،وهرگز به شرحی کوته فکرانه منحط تقلیل نمی یابد.در عوض «آمارکورد»یک جادوی خاص را به اجرا در می آورد که فقط یک استاد سینما قادر به انجام دادن آن است.

اختصاصی نقد فارسی

مترجم: امیر رشیدپور