Heat (مخمصه)

کارگردان: Michael Mann (مایکل من)
نویسنده: Michael Mann (مایکل من),
8.2
76
0.86

خلاصه داستان:

نیل مک کالی» (دنیرو)، سارقی است که تخصصش انجام سرقت های بزرگ و پرخطر مثل حمله به بانک و وسایل نقلیه ی مخصوص حمل و نقل پول و اوراق بهادار است. «وینسنت هانا» (پاچینو) نیز کارآگاهی است لس آنجلسی که مصمم است او را به دام بیندازد …


تصاویر فیلم:

نقد و بررسی فیلم به قلم

مخمصه داستان کلاسیک رویارویی و تعقیب و گریز دزد و پلیس است؛ ولی در زیر ساخت اثر ما شاهد یک رقابت پنهان بین دو رقیب هستیم، ویسنت هانا با بازی آل پاچینو در نقش یک پلیس و نیل مک کالی با بازی رابرت دنیرو در نقش یک دزد. این دو از هوش و قدرت درک بالای طرف مقابل به وجد آمده‎اند و شاید اگر جایگاه اجتماعی‎شان عوض می‎شد وینست یک سارق حرفه ای می‎شد و نیل یک پلیس حرفه‎ای.

ما در این فیلم با سارقی مواجیهم که دارای سبک شخصی است، سبکی که لازمه آن رهایی از قید و بندهای اجتماعی و عاطفی است، برای رستگاری تنها فرصت کمی باقی است و باید همیشه آماده باشی تا هر چیزی رو که داری بتونی تو سی ثانیه ترک کنی.

دنیای مردانه و سیاه مایکل مان تصویر عینی تاریکی‎های بطن جامعه است، خاکستری زمان در قالب روایتی از دل جهان پیرامون. دنیایی با مردانی سخت و عملگرا که بر مبنای اصول شخصی خود عمل می‎کنند. فضاهایی تیره و تار، شخصیت‎هایی پایبند به ایدئولوژی خاص خود، قاب‎هایی چشمگیر از ازدهام و درهم تنیدگی زندگی شهری آن هم در شب و در دل تاریکی که اصالت گناه و سیاهی معنای حقیقی خود را در می‎یابد از مشخه‎های اصلی سینمای این فیلمساز است.

در مخمصه هم تیرگی شب در مقابل روشنایی شبانه شهر فرشتگان پارادوکس غریبی دارد. فیلم به طرز غریبی با سکانسی در شب آغاز می شود و در شب هم به پایان می‎رسد. جهان بینی این فیلمساز ایدئولوژی آشنای معاصر ماست، دنیایی با مختصاتی درهم که بسان یک بازی است با چارچوبی بر پایه برتری شخصی و جاه‎طلبی و قواعدی دردناک که به دلیل این پلیدی‎های انسانی، واژگونی سبک‎های شخصی را در پی دارد. در جایی که دیگرهیچ مرزی بین سیاه و سپید قصه در شکل کلاسیک خود نیست و خیر و شر در نسبی‎گرایی تلخ، محکوم به پیروزی‎اند، در نبردی که هدف همه چیز را توجیه می‎کند و خود هدف نقطه‎ای پُر نوسان است که گاهی فقط نفس کشیدن و گذر تا مقصد بعدی است.

یکی از مهم‎ترین اتفاقات در مخمصه روبه‎رویی دو اسطوره‎ی بازیگری یعنی پاچینو و دنیرو در مقابل هم و تقابل دو سبک متفاوت بازیگری است، بازیگری درونگرا و برونگرا. شیوه درونگرا که بر پایه درونی‎سازی نقش در ناخودآگاه بازیگر و آمادگی درونی و ذهنی بالای مبتنی است که رابرت دنیرو به عنوان یکی از پرچمداران این شکل بازی اجرای درخشانی دارد. دنیرو با بازی در نقش نیل آدمی چندبعدی و عمیق را به تصویر می‎کشد که آرام آرام فرصت کشف به تماشاگر می‎دهد. آدمی که درونگرایی او حتی در نوع رابطه با معشوقه‎اش هم به خوبی مشخص است؛ در جایی که همه دوستان نیل با همسران خود به رستوران می‎روند و او تنها است. در مقابل شیوه برونگرایانه به واسطه کنش‎ها و عمل‎های بیرونی و نمایان برای ابراز و انتقال حس و آن لحظه نمود پیدا می‎کند. پاچینو نمایش فوق العاده‎ای از وینسنت هانا مردی که شیفته کارش است و در این مسیر از زندگی خود هم می‎گذرد؛ دارد.

هنر مایکل مان به تصویر کشیدن تقابل دنیرو و پاچینو به عنوان دو قطب مخالف داستان بی هیچ قضاوتی است، تصویری پیش روی مخاطب بیرون از دل اثر قرار می‎گیرد که فرصت تحلیل و همذات‎پنداری با هر کدام از آن دو را دارد. نیل مک کالی و وینسنت هانا دو روی یک سکه‎اند، درونگرایی نیل در مقابل برون گرایی وینسنت مکمل هم هستند. کنترل عصبیت نیل و برون‎ریزی خشم وینسنت بیننده را ذره ذره از قضاوت معمول آدم خوب و آدم بد داستان برحذر می‎دارد. ما با دزدی طرفیم که در مقابل دوستش احساس مسئولیت می‎کند و نگران از هم پاشیدن زندگی اوست. او انسانی عمیق و چند لایه و در مقابل پلیسی که زندگی شخصی نابسامانی دارد و در سومین ازدواج خود هم به بن بست رسیده است و همه چیز را فدای کار خود کرده.

در میان حضور دو بازیگر بزرگ سینما نباید از حضور فوق العاده‎ی وال کلیمر به سادگی گذشت. چهره کاریزماتیک در کنار خشونت و جذابیت ذاتی این بازیگر به شدت بیننده را با کریس همراه می‎کند. کریس دزدی است که قمار می‎کند و با وجود علاقه بسیار به همسرش، همسرش دیگر میلی به ماندن با او ندارد. خونسردی عجیب او در سکانس‎های درگیری دیدنی است.

روایت پر تعلیق از ابتدا تا انتهای فیلم، تعدد کاراکترها و پرداخت مناسب از سوی کارگردان، بازی‎های فوق العاده از سوی بازیگران، میزانسن‎های درخشان در اوج سادگی -که نمونه‎ای‎ترین مثال سکانس تعقیب و گریز از بانک است و بیننده را میخکوب می‎کند- از نکات برجسته درکارگردانی تاثیرگذار مایکل مان در فیلم مخمصه است. موسیقی متفاوت و به شدت همسو با اثر الیوت گلدنتال به خوبی محرکی است در پیشبرد داستان فیلم.

در دنیای مردانه‎ی مایکل مان حضور زن‎ها یادآور دوران وسترن است، زن‎ها در حاشیه حضور مردان قرار دارند و خیلی تاثیرگذار نیستند. در مخمصه نیز ما با سه زن طرفیم. همسر وینسنت که از وضعیت زناشویی خود خسته است و برای بهبود آن از حضور مردی دیگر استفاده می‎کند. معشوقه نیل که در ابتدای یک رابطه است و از نیل تبعیت می‎کند. همسر کریس که رابطه‎ی زناشویی‎ برایش پایان یافته و با مرد دیگری ارتباط دارد و هر سه این زنان نقش کلیدی و اصلی در روند داستان ندارند و در سایه‎ی مردانشان قرار دارند.

نبرد همیشگی دو قطب خیر و شر این بار در قالبی واقع گرایانه منطبق بر چیستی معاصر، وقتی مرز فرضی بین خوب و بد در شکل پلیس و دزد شکسته می‎شود و هیچ تمایزی بین آن‎ها نیست و تنها در این محکمه، گلوله حکم به برتری یکی از آن دو می‎دهد، هر که ماشه را زودتر چکانده باشد. در سکانسی تاریخی، رابرت دنیرو در کافه‎ای به دعوت آل پاچینو برای صرف قهوه روبه‎روی هم قرار می‎گیرند. حس نزدیکی غریبی که این دو به هم دارند فلسفه اساسی در مخمصه است که از بین رفتن چارچوب کلاسیک و همیشگی مرز بین سیاهی و سپیدی را مصور می سازد. در نقطه تلاقی خاکستری، پلیس‎ها شاید دزدهای امروزیند که فقط برای هر گلوله خود بی نیاز از اجازه‎اند.

مان جهان سیاه و بی‎رحمی را مصور ساخته است که تمامی باورهای اخلاقی به طرز هولناکی تمامیت و قطعیت خود را از دست داده و به نسبیت خوف انگیزی می‎رسند. منطق عفونی پارادایم نظام هستی‎شناسی نسبی شده است، هیچ سیاهی و سپیدی به معنای مطلق خود وجود ندارد و همه چیز حول محور خاکستری زمانه می‎چرخد.

مایکل مان در مخمصه و در شکل جزئی‎نگر و شخصی‎تر در فیلم نفوذی قواعد بازی را به تصویر می‎کشد، بازی که در آن جامعه‎ی مدرن و گاه پسامدرن شهری محصور در قواعد خود از قانون جنگ تبعیت می‎کند و زنده ماندن درگرو کشتن دیگری است.

نمای پایانی فیلم لحظه اوج این بازی است، در جایی که وینست ماشه را زودتر می‎چکاند و نیل از پای در می‎آید، بر خلاف حالت معمول و طبیعی ویسنت از مرگ نیل خوشحال نیست زیرا برای او لذت این بازی در قدرت رقیب است و با کشته شدن نیل این بازی برایش به پایان می‎رسد. کارگردان با تیزهوشی بالا دو مرد را روبه‎روی هم قرار داده، به طوری‎که قطب شر داستان رو به ماست و به رستگاری می‎رسد و آرام بر روی یک صندلی به خواب ابدی می‎رود ولی قطب خیر داستان پشت به ما ایستاده، مضطرب و ناراحت است در دل سکوت و سیاهی شب با پس زمینه از تیرگی شهری مملو از چراغهای روشن و تنهایی مطلق.

 

نویسنده: حسام کاظمی

منبع: «آکادمی هنر»

نقد و بررسی فیلم به قلم

فیلم شروع که می شود، در کنار هم آمدنِ نام «آل پاچینو» و «رابرت دنیرو» در تیتراژ، خود بهانه ی بسیار خوبی است برای نشستن و پی گیری دقیق تر فیلم، اما پس از پایان تیتراژ ویژگی های بسیار دیگری نیز که در جذابیت این اثر تاثیر گذار است نمایان می شود. به عنوان مثال، فیلمنامه ی اثر که دارای نکات مثبت زیادی است. از روایت گرفته تا شخصیت پردازی و حتی صحنه ی پایان فیلم.

روایت در این اثر، کاملاً بر پایه ی رفتار شخصیت ها نظام یافته و از دخالت های تصنعی نویسنده، برای گیشه ای تر شدن کار، اثری نمی باشد و خود این مساله حاکی از شناخت کامل نویسنده از شخصیت های اثرش می باشد. اما از ویژگی های این شخصیت پردازی اگر بخواهم بنویسم، باید قبل از هر چیز، به نگاهِ مدرن و حقیقی فیلمنامه نویس اشاره کنم، نگاهی که تمام شخصیتها را خاکستری و به دور از قضاوت های یکسویه و تخت (که اغلب در آن، پلیس پاک ترین انسان، و تبهکار، پست ترین انسان، نمایش داده می شوند.) به ما نشان داده است.

به عنوان مثال، «وینسنت هانا» با بازی «آل پاچینو» پلیسی است که وقتی با مجرمی مثل «نیل مک کولی» با بازی «رابرت دنیرو» روبرو می شود؛ از زرنگی و ذکاوت بالای او بسیار لذت برده و زندانی کردن او را آن چنان خوشایند نمی بیند. به همین دلیل، در یک دیدار دوستانه از او می خواهد که به تبهکاری ادامه نداده، تا او مجبور به دستگیریش نشود، هم چنین «مک کولی» تبهکاری است که در هنگام دزدی، از ریختن خون انسان های بیگناه می پرهیزد، و حتی زمانی که یکی از افراد او کسی را می کشد، آن چنان برایش غیرقابل تحمل است که دیگر حاضر به همکاری با آن شخص (برای کارهای بعدی) نمی شود. اما از محاسن دیگرِ خاکستری بودن شخصیت ها، اگر بگویم باید به این نکته اشاره کنم که روایت فیلم بسیار حقیقی و نزدیک به دنیایی است که ما در آن زندگی می کنیم، و به همین دلیل، مخاطب از دیدن آن لذت بیشتری می برد تا از روایتی مصنوعی از یک قهرمانِ مثبت و ضد قهرمانی منفی.

پس از فیلمنامه، باید به کارگردانی اثر اشاره کرد. یکی از نقاط قوت کارگردانی این اثر، میزانسن ها و نوع دکوپاژ آن است، که در یک صحنه ی درگیری خیابانی، به شکلی برجسته فیلم را بسیار متفاوت با یک اکشن تجاری نموده، آن چنان که مخاطب در هنگام دیدن این صحنه، خود را در میان درگیری حس کرده و با شخصیتها همراه و همگام می شود.

البته لازم به ذکر است که تدوین هنرمندانه ی این صحنه، کم نقش مهمی در زیبایی آن، ایفاء نمی کند. تند شدن ضرباهنگِ تدوین و پشت هم نشینیِ به جای تصاویر. در تعقیب و گریزها، از عوامل اصلی در زیباتر شدن این صحنه است.

از ویژگی های دیگر این فیلم، که به واقع تاثیر زیادی در زیباتر شدن آن دارد، بازی بسیار درونی و باورپذیر «رابرت دنیرو» و «آل پاچینو» است، مطلبی که اگر هم به آن اشاره نمی کردم، شما با دیدن نام این دو بازیگر پی به آن می بردید.

در آخر باید به صحنه ی پایان فیلم اشاره کنم، صحنه ای که دست کم تاثیر زیادی روی خود من داشت، صحنه ای که در آن به این درک رسیدم که پلیس، تبهکار، جانی، فاحشه، فقیر، دارا، همه و همه تحت هر نامی، انسان هستند و صاحب تمام حقوقی که یک انسان می تواند داشته باشد.

درباره ی آن بیش از این توضیح نمی دهم، تا لذت دیدن فیلم را از شما نگرفته باشم.

 

نویسنده: سروش بیدار

 

منبع: ایران نمایش نو

نقد و بررسی فیلم به قلم

درنهاد همه دزدها یک پلیس ودر نهاد همه پلیس ها یک دزد وجود دارد “اریک برن”

قمار باز حرفه ای به خوبی می داند که همیشه برنده نخواهد بود و در طول زمان حتما صاحبان اقبال سقوط می کنند ولی به بازی سرنوشت ادامه می دهد. چرا که اصولا از نقطه نظر روانی وجود « باخت» به « برنده بودن» معنا و هیجان می بخشد هر کسی که با فرزند خود بازی «قایم باشک» کرده باشد به خوبی این موضوع را در می یابد که نباید محل اختفای خود را خیلی دور از دسترس کودک انتخاب کند، چرا که هیجان بازی را تحت الشعاع قرار می دهد همچنین در هنگام پیدا کردن کودک باید صبوری کند تا کودک سر نخی به او بدهد، یا صدایی از خود در آورد و خود را لو دهد. همچنین جذابیت بازی در آن است که بین پیدا کردن و مخفی شدن (قایم باشک) بین بردن و باختن (قمار بازی) بین تعقیب و گریز(دزد و پلیس) تعادلی وجود داشته باشد. در غیر این صورت بازی کسل کننده و ملال آور خواهد بود.

مع الوصف می توان ادعا نمود اگر چه جنایتکاران در انجام جنایت عموما انگیزه مادی دارند ولیکن در میان جنایتکاران حرفه ای خود جنایت فی نفسه جذاب و هیجان انگیز است و از این روست که کار آگاهان حرفه ای به تجربه دریافته اند جنایتکار همیشه ردپایی در محل جنایت از خود باقی می گذارد، یا در محل جنایت حاضر می شود. جنایتکار از نقطه نظر روانی به این هیجان در کنار منافع حاصل از جنایت نیز نیاز دارد.

با این مقدمه به خاطر بیاوریم سکانس تمایشایی فیلم مخمصه مایکل مان آن هنگام که رابرت دنیرو و آل پاچینو (دزد و پلیس) در رستوران در مقابل هم قرار می گیرند رابرت دنیرو به آل پاچینو می گوید (دزد به پلیس) زندگی طوفانی از هیجان و جذبه است این اسمش زندگی نیست که آدمی با خیال راحت در رستوران بنشیند و جوجه کباب بخورد او به لذت جنایت کردن و فرار کردن و مخفی شدن در استراحتگاه اشاره می کند. البته همزمان از این نکته غافل است که آل پاچینو به عنوان پلیس نیز لذت خود را در جهت عکس او و در تعقیب کردن جنایتکار جستجو می کند. بی سبب نیست اریک برن روانشناسی اجتماعی معتقد است « در نهاد همه دزدها یک پلیس و در نهاد همه پلیس ها یک دزد وجود دارد» اگر فرد جنایتکار اصلاح گردد می تواند نقش یک مدد کار اجتماعی را بازی کند. اریک برن همچنین با الهام از نظریات فروید در مورد « من بالغ» و « من کودک» صریحا اشاره می کند که کودک « کودک درون» جنایتکاران از تعقیب لذت می برد و خواهان گیر افتادن است چوسان قایم باشک که کودک برای کامل کردن لذت خود از بازی خواهان پیدا شدن است توجه به همین ظرایف روانشناسی در بررسی روابط میان انسانهاست که سطح فیلم مخمصه مایکل مان را از سطح فیلم های پلیسی بالاتر می برد. و او را با نقد های بسیار مثبتی از سوی منتقدان مواجه می کند.

 

منبع: دریچه


ممکن است شما دوست داشته باشید

49

دیدگاه بگذارید

Please Login to comment
49 Comment threads
0 Thread replies
0 Followers
 
Most reacted comment
Hottest comment thread
18 Comment authors
hossein hosseinsalimmmohsen_rhpهانیlaminar Recent comment authors
  Subscribe  
Notify of
trackback
Member
SEOgine New York SEO

… [Trackback]

[…] Find More to that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

trackback
Member
kayseri escort

… [Trackback]

[…] Read More Info here to that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

trackback
Member
안전카지노

… [Trackback]

[…] Information on that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

trackback
Member
เจ้าสาว

… [Trackback]

[…] Information on that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

trackback
Member
โบท็อกซ์

… [Trackback]

[…] Find More here on that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

trackback
Member
sex

… [Trackback]

[…] Info on that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

trackback
Member
你吃饭了吗 你多吃一点慢走我跟你讲 请问一下

… [Trackback]

[…] Find More to that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

trackback
Member
p3603#https://moj-biznes.pl/forum/polecane-firmy-f21/polecam-apteka-leki-pl-t578.html#p3603

… [Trackback]

[…] Find More Info here to that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

trackback
Member
tiketqq

… [Trackback]

[…] Find More on that Topic: naghdefarsi.com/title/heat/ […]

hossein hossein
Member
Member
hossein hossein

سکانس پایانی تو فرودگاه با موزیکش عالیه

salimm
Member
Member
salimm

$ Al Pacino $: ebigoli: pacino70: ebigoli:فیلمی بسیار زیبا با بازی شاهکار دو اسطوره فراموش نشدنی سینما. اون کسانی که دنیرو و پاچینو رو با هم مقایسه می کنند می تونن تو این فیلم متوجه برتری دنیرو نسبت به پاچینو بشن. پاچینو حداقل دوتا فریاد و حرکات هیجان آور داره ولی دنیرو چی؟!خیلی معمولیه.در واقع معمولیه رو به خوبه در حالی که ال شاهکاره خب سبک این دو بازیگر در طول فعالیت هنریشون با همدیگه در تضاده. پاچینو بیشتر برونگراست و تو فیلماش احساس خودشو مستقیم بیان می کنه مثل بعد از ظهر سگی یا صورت زخمی. اما دنیرو درونگراست… ادامه »

salimm
Member
Member
salimm

به وضوح دراین فیلم رابرت دنیرو از ال بهتر بود من خودم طرفدار ال پاچینو هستم ولی دراین فیلم رابرت دنیرو خیلی سرتر بوددمش گرم با این بازی جاودان.

mohsen_rhp
Guest
Member
mohsen_rhp

دوستانی که میگن دنیرو بهتر از آل پاچینویه فک کنم دارن از رو تعصب حرف میزنن….من ۱۰ فیلمی که باید از دو بازیگرو دید دیدم….بنظر من دنیرو اصلا قابل مقایسه با آل نیست….آل بازیگریع که با چشماش حسو به تو منتقل میکنه….و حتی به جرات میشه گفت آل پاچینو بهتر از مارلون براندوام هست….تو فیلم پدر خوانده یا بوی خوش زن یا صورت زخمی فک کنید دنیرو جایه آل بود که تصورشم اشتباس….نظر بدون تعصب شخصیه هر دو بازیگر فوقالعادن اما آل پاچینو چیز دیگه ایه

هانی
Guest
Member
هانی

من طرفدار آل پاچینو هستم ولی تو این فیلم دینرو خیلی خوب بازی کرد البته خدایی نقشش هم جذاب بود دینرو واقعا تو این فیلم تاثیر گذار بازی کرد جوری که ما دوست نداشتیم بمیره

laminar
Guest
Member
laminar

sinttar:فقط اون سکانس رستوران رو ببینید که دنیرو اصلا نمیتونه تو چشمهای آل پاچینو نگا کنه هر ادم کوری هم متوجه این سکانس میشه در حالیکه آل اونقدر ریلکس به دنیرو نگا میکنه انگار با یه بازیگر معمولی طرفه نه با یه بازیگر بزرگ

باسلام و احترام.متاسفانه خیلی تحلیل آبکی و احساسی کردی!!

مصی اس
Member
Member
مصی اس

چه قدر خدا خدا می کردم که آخرش دنیرو نمیره که نشد.از سکانس رستوران بگذریم، سکانسی که با چشم از دختر تو ماشین خداحافظی کرد خیلی خوشم اومد…

روح الله
Guest
Member
روح الله

عزیزان چرا بحث الکی میکنید من سایتهای مختلف را دیدم به طور کلی فهرست بهترین بازیگران به این ترتیب است.
۱- ال پاچینو
۲ مارلون براندو
۳- جک نیکلسون
۴-لارنس الویر
۵-دنیل دی لوئیس
۶-جیمز استوارت
۷-رابرت دنیرو

Hossein7mg
Guest
Member
Hossein7mg

تو چشمای آل پاچینو تو هر هر فیلمی تو هر نقشی یک دنیا حرف راجب نقشش هست, انگار نقش بازی نمی کنه، انگار ۷۰ سال جای کاراکترش بوده،، عجیبه این ادم چقد می تونه عالی باشه،

علیرضا حقیقت
Member
Member
علیرضا حقیقت

واقعا فیلم زیبا و حرفه ای هست
به نظر من بهترین صحنه فیلم هم جایی که دنیرو دوست دخترش میزاره تا بره انتقام بگیره و آل پاچینو سر میرسه و دختره رو می بینه
یعنی فیلم فوق حرفه ای هست

کارن
Guest
Member
کارن

سلام.وقتی که فیلمو نگاه می کردم به این توجه می کردم چه وقتی دنیرو و ال پاچینو رو در روی هم می شوند.

یغما
Guest
Member
یغما

دوستان عزیز…انگار نمیدونید این دو بازیگر چه نقشی رو ایفا میکنند.
آل پاچینو پلیسی که زندگیش تو دستای تبهکاریه که از خودش باهوشتره…و جلوتر.
چهره پاچینو نشان از آشفتگی و درهم گسیختگی همراه با مقداری امید.

رابرت دنیرو نقش تبهکاری که بسیار باهوش و با اعتماد به نفس کامل از اینکه کاری نمیکنم دست پلیسی که جلوی من نشسته به من برسه.دنیرو کاملا آرومه ولی باز هم این آرامش خشم عمیقی درونش نهفته اس.

من به شخصه نمیتونم بگم کدوم یک بهتر بازی کردن.هردوشون شاهکارن.

nima golchin
Member
Member
nima golchin

دوستان عزیز هیچ موقع نمیشه ۲ بازیگره بزرگ سینما رو با هم مقایسه کرد و از بینشون یکیرو انتخاب کرد از دوستانی که بحث برون گرا و درون گرا رو پیش کشیدن بگم شرایط و نحوه بازیه این ۲ بازیگر در این فیلم چنان ایجاب کرده بود که دنیرو درون گرا باشه پاچینو برون گرا و در جواب بعضی دوستان که میگن پاچینو بلد نیس حالات درون گرایی بازی کنه بگه ۳ فیلم godfather – serpico- needle park ال پاچینو رو نگاه کنن البته اینم بگم تصمیم گیری احساسی هم بین این ۲ مقایسه دخیل نیس تو این فیلم دنیرو… ادامه »

amirreza kavian
Member
Member
amirreza kavian

بی نظیر بود من این فیلم و راننده تاکسی دنیرو خیلی دوست دارم. قسمتی که ال پاچینو و دنیرو باهم توی رستوران صحبت می کنن حرف نداره

Sara-Pacino
Guest
Member
Sara-Pacino

پاچینو و دنیرو دو بازیگر متفاوت در دو سبک مختلفند و اصلا نمیشه مقایسشون کرد.به نظر من هر دوشون نقششونو عالی بازی کردن و بحث درباره ی اینکه کدوم بهتره کاملا بی معنیه!!!

Abe
Member
Member
Abe

armin.m1:تحلیل " رضا کیانیان " از فیلم مخصمه و دو شیوه متفاوت بازی از دو هنرپیشه بزرگ رو برید تو گوگل سرچ کنید و بخونید خودتون متوجه میشید چقدر مسخرست مقایسه کردنشون . من خودم بازی دنیرو رو در این فیلم یه مقدار بیشتر دوست دارم چون کلا بازی های درون گرا رو بیشتر دوست دارم و این صرفا سلیقه و نظر شخصیه . خیلی ها هم پاچینو رو بیشتر دوست دارن بعضی ها رو هم دیدم که هیچکدام رو دوست ندارن . تا اونجایی که من متوجه شدم پاچینو و نیکلسون طرفداران مشترک بیشتری دارند ، براندو و دنیرو… ادامه »

آرمین معین
Member
Member
آرمین معین

sinttar:فقط اون سکانس رستوران رو ببینید که دنیرو اصلا نمیتونه تو چشمهای آل پاچینو نگا کنه هر ادم کوری هم متوجه این سکانس میشه در حالیکه آل اونقدر ریلکس به دنیرو نگا میکنه انگار با یه بازیگر معمولی طرفه نه با یه بازیگر بزرگ

من فقط نمیفهمم چرا از بین بازیگرهایی که روبروی پاچینو بازی کردن فقط دنیرو نمیتونسته تو چشمهای پاچینو نگاه کنه ! احتمالا مشکل از دنیروئه

آرمین معین
Member
Member
آرمین معین

تحلیل " رضا کیانیان " از فیلم مخصمه و دو شیوه متفاوت بازی از دو هنرپیشه بزرگ رو برید تو گوگل سرچ کنید و بخونید خودتون متوجه میشید چقدر مسخرست مقایسه کردنشون . من خودم بازی دنیرو رو در این فیلم یه مقدار بیشتر دوست دارم چون کلا بازی های درون گرا رو بیشتر دوست دارم و این صرفا سلیقه و نظر شخصیه . خیلی ها هم پاچینو رو بیشتر دوست دارن بعضی ها رو هم دیدم که هیچکدام رو دوست ندارن . تا اونجایی که من متوجه شدم پاچینو و نیکلسون طرفداران مشترک بیشتری دارند ، براندو و دنیرو… ادامه »

Abe
Member
Member
Abe

$ Al Pacino $: ebigoli: pacino70: ebigoli:فیلمی بسیار زیبا با بازی شاهکار دو اسطوره فراموش نشدنی سینما. اون کسانی که دنیرو و پاچینو رو با هم مقایسه می کنند می تونن تو این فیلم متوجه برتری دنیرو نسبت به پاچینو بشن. پاچینو حداقل دوتا فریاد و حرکات هیجان آور داره ولی دنیرو چی؟!خیلی معمولیه.در واقع معمولیه رو به خوبه در حالی که ال شاهکاره خب سبک این دو بازیگر در طول فعالیت هنریشون با همدیگه در تضاده. پاچینو بیشتر برونگراست و تو فیلماش احساس خودشو مستقیم بیان می کنه مثل بعد از ظهر سگی یا صورت زخمی. اما دنیرو درونگراست… ادامه »

AliDaGreat
Member
Member
AliDaGreat

ebigoli: pacino70: ebigoli:فیلمی بسیار زیبا با بازی شاهکار دو اسطوره فراموش نشدنی سینما. اون کسانی که دنیرو و پاچینو رو با هم مقایسه می کنند می تونن تو این فیلم متوجه برتری دنیرو نسبت به پاچینو بشن. پاچینو حداقل دوتا فریاد و حرکات هیجان آور داره ولی دنیرو چی؟!خیلی معمولیه.در واقع معمولیه رو به خوبه در حالی که ال شاهکاره خب سبک این دو بازیگر در طول فعالیت هنریشون با همدیگه در تضاده. پاچینو بیشتر برونگراست و تو فیلماش احساس خودشو مستقیم بیان می کنه مثل بعد از ظهر سگی یا صورت زخمی. اما دنیرو درونگراست و با حرکات چشم… ادامه »

AliDaGreat
Member
Member
AliDaGreat

ebigoli:فیلمی بسیار زیبا با بازی شاهکار دو اسطوره فراموش نشدنی سینما. اون کسانی که دنیرو و پاچینو رو با هم مقایسه می کنند می تونن تو این فیلم متوجه برتری دنیرو نسبت به پاچینو بشن. برتری د نیرو نسبت به پاچینو ? شوخی نکن 😆 د نیرو خیلی بازیگر خوبیه ولی یه سر و گردن پایین تر از پاچینوست ! صرفا بازی ال پاچینو توی گادفادر ۲ و توی فیلم بوی خوش زن جز ۱۰ نقش افرینی برتر تاریخه ! که دنیرو هیچکدوم ازون نقشا رو نمیتونه انجام بده با اینکه احترام زیادی براش قائلم ! واسه مقایسه بازی دو… ادامه »

AliDaGreat
Member
Member
AliDaGreat

ingenious:اصلا کسی اینجا راجب فیلم حرف زد ! هی گیر دادید دنیرو بهتره یا پاچینو . به نظر من جفتشون عالی بودن . با این که فیلم خوب بود ولی پایان فیلمو دوست نداشتم . ترجیح میدادم پیروزی ازان طرف مقابل بشه .

منم همینطور ، فیلم خیلی خفنیه … در رابطه با مقایسه د نیرو و پاچینو هم باید بگم که دنیرو بازیگر خیلی خوب و بزرگیه ولی اصلا اصلا به ال پاچینو و جک نیکلسون نمیرسه …

ingenious
Guest
Member
ingenious

"همیشه آماده باش تا هر چیزی رو که داری بتونی تو ۳۰ ثانیه ترک کنی" دیالــوگــی که به تحقق پیوست .

ingenious
Guest
Member
ingenious

اصلا کسی اینجا راجب فیلم حرف زد ! هی گیر دادید دنیرو بهتره یا پاچینو . به نظر من جفتشون عالی بودن . با این که فیلم خوب بود ولی پایان فیلمو دوست نداشتم . ترجیح میدادم پیروزی ازان طرف مقابل بشه .

AliDaGreat
Member
Member
AliDaGreat

فیلم خیلی جذابیه !

اون صحنه کافی شاپ رو یادتونه که د نیرو و پاچینو واسه اولین بار با هم روبرو شدن ؟ د نیرو تو کتاب خاطراتش نوشته که تو اون صحنه هر چه سعی کرده تو چشمای ال پاچینو زل بزنه نتونسته واسه همین کارگردان مجبور شده جایه دوربین رو عوض کنه !!!!!! 😆

جفتشون تو این فیلم خوب بازی میکنن ، نقش خلاف کار هم به د نیرو میاد :))))

ایمان
Member
Member
ایمان

البته در این ضمینه که کدوم بهترن که خب سلیقه حرف اول رو میزنه

به عنوان مثال من خودم بازی های دنیرو تو فیلم هاش رو واقعا دوست دارم ولی تاثیری که بازی پاچینو تو پدرخوانده ۱و۲ روی من گذاشت باعث میشه که من پاچینو رو بازیگر بهتری بدونم

اما این که پاچینو رو بازیگر برون گرایی بدونیم رو من زیاد قبول ندارم,نقش هایی که بازی کرده اینطور میطلبیده,وگرنه خودش نشون داد که در هر دو ضمینه مهارت داره,دنیرو هم همینطور

بهتره بگیم پاچینو نقش های برون گرای بیشتری رو نسبت به دنیرو انتخاب کرده

Abe
Member
Member
Abe

iman.a:دوست عزیز شما مثل اینکه بازی های زیر پوستی ال پاچینو رو تو سری های پدرخوانده ندیدی صرفا بازی چشماش تو ۲ سری پدرخوانده گویا این مطلب هست که ال پاچینو یکی از بزرگترین بازیگران تاریخ هست البته دنیرو هم نابغه هست و انتخاب یکی از این ۲ نفر واقعا کار سختیه دوست گرامی. اگر بخواهیم کلیت و محوریت بازی این دو بازیگرو بررسی کنیم، به حرفی که من زدم میرسیم. درسته که پاچینو نقش های زیرپوستی داشته اما اصل و پایه این بازیگر بیشتر در نقش های پرخاشگر بنا شده. اگر اینطور باشه دنیرو هم نقش های پر جنبش… ادامه »

ایمان
Member
Member
ایمان

دوست عزیز شما مثل اینکه بازی های زیر پوستی ال پاچینو رو تو سری های پدرخوانده ندیدی

صرفا بازی چشماش تو ۲ سری پدرخوانده گویا این مطلب هست که ال پاچینو یکی از بزرگترین بازیگران تاریخ هست

البته دنیرو هم نابغه هست و انتخاب یکی از این ۲ نفر واقعا کار سختیه

Abe
Member
Member
Abe

pacino70: ebigoli:فیلمی بسیار زیبا با بازی شاهکار دو اسطوره فراموش نشدنی سینما. اون کسانی که دنیرو و پاچینو رو با هم مقایسه می کنند می تونن تو این فیلم متوجه برتری دنیرو نسبت به پاچینو بشن. پاچینو حداقل دوتا فریاد و حرکات هیجان آور داره ولی دنیرو چی؟!خیلی معمولیه.در واقع معمولیه رو به خوبه در حالی که ال شاهکاره خب سبک این دو بازیگر در طول فعالیت هنریشون با همدیگه در تضاده. پاچینو بیشتر برونگراست و تو فیلماش احساس خودشو مستقیم بیان می کنه مثل بعد از ظهر سگی یا صورت زخمی. اما دنیرو درونگراست و با حرکات چشم و… ادامه »

pacino70
Guest
Member
pacino70

ebigoli:فیلمی بسیار زیبا با بازی شاهکار دو اسطوره فراموش نشدنی سینما. اون کسانی که دنیرو و پاچینو رو با هم مقایسه می کنند می تونن تو این فیلم متوجه برتری دنیرو نسبت به پاچینو بشن.

پاچینو حداقل دوتا فریاد و حرکات هیجان آور داره ولی دنیرو چی؟!خیلی معمولیه.در واقع معمولیه رو به خوبه در حالی که ال شاهکاره

Abe
Member
Member
Abe

فیلمی بسیار زیبا با بازی شاهکار دو اسطوره فراموش نشدنی سینما. اون کسانی که دنیرو و پاچینو رو با هم مقایسه می کنند می تونن تو این فیلم متوجه برتری دنیرو نسبت به پاچینو بشن.