Donnie Darko (دانی دارکو)

---

• 2001
• آمریکا
• درام, دلهره آور, علمی-تخیلی
• 113 دقیقه
• انگلیسی
• R

---

کارگردان: Richard Kelly (ریچارد کلی)
نویسنده: Richard Kelly (ریچارد کلی),

	8.1
	71
	0.87

---

خلاصه داستان:

نوجوانی به نام دانی دارکو(جک جلینهال) یک شب توی خواب راه می افتد و از خانه خارج می شود و با خرگوش غول پیکر و زشت رویی به نام فرانک ملاقات می کند که به او می گوید دنیا 28 روز و 6ساعت و 42 دقیقه و 12ثانیه دیگر نابود خواهد شد...

---

بازیگران:

---

تصاویر فیلم:

---

نقد و بررسی فیلم به قلم

حقیقت هستی چیست؟

 

فلسفه مرگ چیست؟

 

آیا راهی برای سفر در زمان وجود دارد؟

 

مرز میان خیال و واقعیت کجاست؟

 

مقدمه: فلسفه و سینما همیشه جزو مباحث جذاب و چالش برانگیز در تاریخ سینما بوده است و این که چه فیلمی پشت پرده و ظاهرش حرفی برای گفتن دارد و به عبارتی فلسفی است سوال سخت و تا حدی بی پاسخ بوده است و دیدگاه های سینما دوستان در این مورد متفاوت است و به نظر بنده دانی دارکو حقیقتا یکی از فلسفی و روان شناختی ترین فیلم هایی بوده که در چند ساله اخیر دیدم و به نظرم جزو با محتوا ترین فیلم های دهه اخیر است و خیلی میشود درباره جهات مختلف فیلم تفسیر و بحث کرد و همینطور که در بالا اشاره کردم ممکن است بعضی از دوستان نظرات متفاوتی داشته باشند.

 

تحلیل فیلم: فیلم با سکانس شام شروع می شود،بیننده در سکانس ابتدایی فیلم و صحبت های رد و بدل شده گمراه می شود ولی با دیدن سکانس بعدی و خوابگردی جلینهال و ملاقات مرموزی که با فرانک دارد ریتم فیلم تغییر می کند و بلافاصله وارد حیطه نوعی رآلیسم جادوی می شود… فیلم با اینکه ریتم کندی دارد اما برای مخاطب خاص و با حوصله اصلا خسته کننده نیست و بیننده را قدم به قدم با مفاهیم عمیق داستان رو به رو می کند تا جایی که بیننده را جذب داستان به ظاهر سورئالش می کند…فیلم بدنبال چرا های بنیادین است و سوالات بسیاری را مطرح می کند و البته پاسخ محکم و قاطعی به بیننده عام نمی دهد(که همین عامل شاید یکی از دلایلی باشد که مخاطب عام با فیلم ارتباط برقرار نکند) و این بیننده است که بسته به علم متافزیکی که دارد می تواند پی به معنای این مکاشفه طولانی پیش از مرگ ببرد…پایان دنیا در دانی دارکو بسیار شخصی است و به گمانم اصلا فیلم می خواهد نشان بدهد که هرکس می تواند پایان اختصاصی و ذهنی داشته باشد…فیلم درباره ی یک تغییر شکل و تفسیر دنیا در یک ذهن ناآرام و اسکیزوفرنیک است که گویی پی برده به آخرین مراحل گذر از عقل به چیز دیگری رسیده و معادل این آگاهی را در تعیین به آخر رسیدن دنیا باز یافته است و حالا وقت این است که انتقام بگیرد…فیلمنامه کلی بی شک از بی نقص ترین هاست، تقریبا برای هر نکته کوچکی پاسخی وجود دارد، فیلم هایی مانند دانی دارکو به دلیل پیچیدگی فراوان گاهی با آثار سورئال(نظیر لینچ و بونوئل) اشتباه گرفته می شوند اما باید توجه کرد که اکثر اتفاقات این فیلم ها مبنای علمی دارد و هیچ چیز غیر موهوم یا سورئالی در آن وجود ندارد… کلی در انتخاب بازیگران عالی عمل کرده و بخصوص انتخاب جک جلینهال در نقش اصلی فیلم(دانی دارکو) انتخاب مناسبی بوده است که جلینهال جوان هم پاسخ اعتماد کارگردان را داده و انصافا بازی روانی عالی انجام داده و در به تصویر کشید نقش یک نوجوان پرخاشجو و خاص زحمت زیادی کشیده است (نگاه کنید به سکانس های صحبت با خانواده اش و اینکه انگار همیشه از نگاه کردن به دوربین هراس دارد) و با این فیلم پای خود را در هالیوود محکم کرد و تا بعدها شاهد بازی های خوبی از او در سینمای هالیوود شاهد باشیم…کلی(کارگردان فیلم) بدون شک برگ برنده فیلم است، کارگردانی که در اولین ساخته حرفه ای اش دست به جسارت می زند و فیلمی ساختارشکنانه و فلسفی با جزئیات فراوان برای مخاطبان خاص تر سینما می سازد حقیقتا جای تحسین دارد اما متاسفانه در فیلم های بعدی آنطور که انتظار میرفت ظاهر نشد تا دانی دارکو به یک اتفاق در کارنامه هنریش تبدیل شود…طراحی صحنه دقیق، فیلم برداری به سبک آثار سورئال، موسیقی وهم آلود و بازی خوب بازیگر

 

ان هم به خوبی توانسته به باورپذیر تر کردن داستان کمک کند و نکته جالب توجه فیلم ایده طبیعی بودن(بجای استفاده از جلوه های ویژه) خرگوش شاخ دار 2فوتی عالی بوده و خلاقیت کارگردان در این مورد هم به خوبی جواب داده و تماشاگر این موجود را باور می کند و هراس عمیقی به دل تماشاگر می اندازد… در پایان بعید میدانم هرسینما دوستی بتواند با فضای متوهم دانی دارکو ارتباط برقرار کند.

 

منبع: انجمن نقد فارسی

 

نقد و بررسی فیلم به قلم

در سال 1988، نوجوانی به نام “دانی دارکو” (با بازی جیک جیلنهال) شب‌هنگام در خواب راه می‌افتد و از خانه خارج می‌شود و با خرگوش-انسان غول‌پیکر و زشت‌رویی به نام “فرانک” (با بازی جیمز دووال) ملاقات می‌کند. خرگوش-انسان به او می‌گوید که دنیا 28 روز و 6 ساعت و 42 دقیقه و 12 ثانیه دیگر به پایان خواهد رسید. “دانی” صبح روز بعد در اطراف خانه از خواب بیدار می‌شود و پس از بازگشت متوجه می‌شود که موتور یک هواپیمای جت داخل اتاق خوابش سقوط کرده است. در حالی‌که “دانی” در پی آن است تا دریابد چه‌طور زنده مانده است و می‌خواهد به‌ ‌گونه‌ای با ساکنان شهر کنار بیاید، سروکله‌ی “فرانک” مدام در ذهنش پیدا می‌شود و باعث می‌شود “دانی” به اعمالی خرابکارانه و بدتر از آن دست بزند…

 

ساخته‌ی اول “ریچارد کلی” یکی از جدی‌ترین فیلم‌های اول یک کارگردان در سینمای آمریکا در هزاره‌ی جدید بود و در نهایت شگفتی، ظرف چند سال به یک فیلم ماندگار هم تبدیل شد. فیلم درباره‌ی تغییر شکل و تفسیر دیگری از دنیای اطراف‌مان است. “دانی دارکو” را می‌توان یک ره‌یافت یا مکاشفه‌ی طولانی پیش از مرگ دانست. از همان ابتدا، زمینه‌ای واقعی و مشخص برای داستان معرفی می‌شود (رقابت‌های انتخاباتی سال 1988 آمریکا میان بوش و دوکاکیس) و بلافاصله وارد حیطه‌ی نوعی رئالیسم جادویی می‌شویم که در آن نیروهای مرموزی جهان و گذر آن را اداره می‌کنند و “دانی دارکو” را به خود فرا می‌خوانند تا به او هشدار دهند که ظرف 28 روز دیگر دنیا به پایان می‌رسد. انتخاب بازیگران نیز به دقت انجام شده است. برگ برنده‌ی مهم “دانی دارکو”، بازی “جیلنهال” است که گیجی و آگاهی شدید را هم‌زمان نشان می‌دهد و همیشه چنان است که گویی از نگاه دوربین خجالت می‌کشد. دانی دارکو، نسخه‌ی ویژه‌ای از نابغه‌ی درک‌ناپذیری را عرضه می‌کند که به کمک الهام‌ها یا توهم‌هایش، نگاه تازه‌ای به دغدغه‌های وجودی و فلسفی می‌اندازد: در این‌جا مفهوم سفر در زمان که “دانی” را به جست‌وجو وامی‌دارد. بیداریِ خواب‌گونه، شاید بهترین توصیف از فضای دانی دارکو باشد. همچنین در سال 2004 نسخه‌ی با توضیحات کامل‌تری از فیلم منتشر شد که درک فیلم را آسان‌تر می‌کرد

 

منبع: فکسون

نقد و بررسی فیلم به قلم

داستان:

 

دانی دارکو که بسیار مرموزانه در وسط جاده از خواب بلند میشود و به خانه میرود و این روال تا 28 روز ادامه دارد که در این موقع فرانک بتواند اطلاعاتی به دانی بدهد و همزمان با انتخابات آمریکا آغاز میشود و….

 

نویسندگی و سبک:

 

داستان این فیلم کاملا بر حسب ریاضی و فیزیک هست، یعنی 2 ضرب 2 میشود چهار.

 

برای هر علتی یک معلول وجود دارد و اصلا قابل قیاس با فیلم های سورئال وهمی و اکسپرسیونیسم نیست و کاملا رو به رو هستیم با یک فیلم شخصیت محور و به سبک متافیزیک و سیر در آینده و فلسفه این سیر!

 

معمولا فیلمهایی که متافیزیکی باشند بسیار سخت هست به دلیل اینکه دست کارگردان کاملا بسته است و باید بر حسب فیزیک و ریاضی جلو بروند.

 

نقد فیلم:

 

فیلم در مورد شخصیت دانی و فرانک و استیون هاوکینگ هست، شخصیتی (دانی) که در خواب دچار اسکیزوفرنی شده است و این خواب به ساعت ما تا 28 روز ادامه دارد.

 

در اول فیلم شاهد این هستیم که دانی به شدت خواهر خودش را زیر سوال میبرد و بعد هم مادر خودش را و انسان را تا حدی به درجه پایین میرساند و بعد با یک خرگوش انسان نما مواجه میشود که ساعاتی دقیق از به آخر رسیدن دنیا را به دانی اطلاع میدهد و در واقع باز میگردد و متوجه میشود که اتاق دانی خراب شده است! و انگار این دنیا جنگ میکند با دانی که او را به قتل برساند و امید تمامی انسان ها را پایان دهد ولی انسان خرگوش نما (فرانک) به دانی کمک میکند تا فرار کند! اگه دقت کرده باشید دانی با همه مشکل دارد به غیر از دوست دخترش و کسانی که کمک میکنند به انسان ها یعنی دانی کاملا تحت کنترل فرانک است، تا اینکه فرانک به دانی دستور میدهد که فاضلاب را خراب کند تا از یک مشکل دیگر جلوگیری کند تا دانش آموزان با این مشکل مواجه نشوند به نوعی دانی شخصیت قهرمان این فیلم هست که تحت کنترل فرانک (که به نظر من نماد خداست)، نکته جالب فیلم شخص روانشناس است، روانشناسی که مطلع شده است دانی باهوش گیج است، باهوشی که اینقدر باهوش شده است که خودش هم متوجه رفتار ها و اعمال هاش نمیشود و بعد مواجه میشویم با پیرزنی که طرفدار جیم است که کتاب های گراهام گرین را کاملا نقض میکنید و به صراحت کاملا میگوید وی ضربه محکمی را به جوانان ما میزند که این کاملا تناقض دارد با حقیقت و البته این گفته ها از همان معلم فلسفه عشق و ترس یعنی جیم به گوش میرسد که گوینده خود را این پیرزن معلم کرده است اما کسی نمیفهمد و همه با لبی خندان صحبت های اورا تایید میکنند ولی همزمان فرانک به دانی میگوید که با دقت به حرف های او گوش کند چون به راحتی میتواند از او ایراد بگیرد که دقیقا همین کار هم انجام میدهد و او را یک ضد مسیحی می نامد که به نفع دانی میشود در آینده، و فردای همان روز که جیم زندگی را در فلسفه ترس و عشق تعریف میکند در کلاس دانی آنرا به شدت نقض میکند و میگوید که زندگی در چیزهایی تعریف شده است که خارج ذهن ما و عقل ماست! و معلم به وی نمره صفر میدهد! و اما میرسد به معلم فیزیک خود که من به شدت عاشق این پلان فیلم هستم که با قدرت فیزیک استیون هاوکینگ خدا را نقض میکند و میگوید: دانی: اگر ما بتوانیم ماشینی را بسازیم که سرعتش از نور بالاتر باشد پس میتوانیم به گذشته سفر کنیم و استاد فیزیک هم تایید میکند و دانی میگوید پس آینده ما از قبل تایین شده است ولی معلم فیزیک آن را رد میکند و میگوید کسی از آینده خود خبر ندارد ولی دانی میگوید من با ماشینی که خودم ساختم توانستم اینکار را انجام بدهم (برای اطلاعات بیشتر باید کتاب فلسفه سفر در آینده را بخوانیم!). تا اینجا به نظر من هدف کارگردان این بود که ما را با شخصیت های فیلم و داستان فیلم و موضوع فیلم آشنا کند و دقیقا از الان به بعد فیلم شروع میشود از زمانی که دانی شخصیت روبرتا اسپارو رو کشف میکند و اطلاع پیدا میکند که او هم در گذشته یک راهب بوده (دقیقا مثل گراهام گیل) ولی در یک شب کاملا عوض میشود، کتاب اسپارو متشکل شده از 12 چپتر یا فصل که فیلم با استفاده از این کتاب ما را راهنمایی میکند!

 

این فیلم با مماسیت خودش نسبت به این کتاب فقط توانایی نشان دادن هفت فصل از این 12 فصل را دارد که به نظرم اگر می خواست فصل های دیگر را به ما نشان دهد. نکته جالب این است که فیلم بدنه اصلیش با گفته های دانی دارکو شروع میشود که میگوید همه ما انسان ها تمام میشویم و همه انسان ها آخرت خودشان را به تنهایی پایان میدهند یعنی یک جورایی پایان دنیا شخصی هست که هر شخصی با استفاده از قدرت درک خودش از آینده و گذشته میتواند زندگی خودش را پایان دهد و بسیار زیبا به مخاطب خودش میگوید که انسان ها همگی انکار کننده های قهاری هستند و همیشه از آن چیزی که بودند فرار میکنند! و میگوید اگر بخواهیم از این تنهایی به در آییم باید به دنبال خدا بگردیم (خدا را قبول ندارد) و نتیجه آن میشود که تنهایی زمانی در ما احساس میشود که خدا را نمیشناسیم چون فقط اوست که میتواند این تنهایی را از ما دور کند تا تکامل پیدا کنیم، و صحبت جالب دیگر دانی این است که میگوید هرکس به تنهایی بمیرد بله کاملا مسخره هست خدا هم مسخره هست و این پلان همه با صحبت آخر دانی که میگوید نمیخواهم تنها بمیرم (شاید به ما میگوید میخواهم به دنبال خدا باشم!) و بعد دانی به ماشین که میخواهد میرسد یعنی مشاهده آینده توسط خودش! بعد خانواده تازه متوجه میشوند که دانی دچار شیزوفرنی و توهم روزانه که به نظر من توهم نیست علم فیزیک است! دانی با ضربه های چاقو میخواهد با خدای خودش رابطه برقرار کند که تقریبا موفق میشود و آینده را میبینید، و بعد به سراغ جیم میرویم. جیمی که به مدرسه آنها میرود که کاملا مفهوم فسلفه خودش را القا کند به دانش آموزان که دانی او را شکست میدهد با دیالوگ بسیار زیبای تو یک ضد مسیحی هستی. و بعد دوباره با استاد فیزیک رو به رو میشود که میگوید آینده مشخص نیست ولی دارکو میگوید با ساخت ماشین زمان میتوان آینده را دید ولی دانی میگوید خوب آینده از قبل مشخص شده است. یعنی به نوعی خودم هم نفهمیدم چی شد (باز هم باید رجوع کرد به کتاب هاوکینگ)، و بعد مدارک جیم را پیدا میکند مدارکی که میتواند اودرا نابود کند و دوباره انسان ها را از آخرت شخصی خودشان نجات دهد! او یک کلیسا را به آتش میکشد و او را به اتهام تجاوز به کودکان زندانی میکنند اتهامی که ترس را زیر سوال میبرد.

 

Chapter One: The Tangent Universe

 

Chapter Two: Water And Metal

 

Chapter Four: The Artifact And The Living

 

Chapter Six: The Living Receiver

 

Chapter Seven: The Manipulated Living

 

Chapter Ten: The Manipulated Dead

 

Chapter Twelve: Dreams

 

کارگردانی و نویسندگی:

 

واقعا بی نظیر است و بدون نقص کارگردانی که فیلم خود را با یک کلاه خرگوشی میگرداند، برعکس خیلی از کارگردانان که چقدر تجملاتی هستند، و چقدر زیبا بازیگری میگیرد از جیهال و مطمئن باشید اگر بازیگری این فیلم مشکل داشت، اینقدر موفقیت در بر نداشت! کارگردان بسیار با ایده هست و بسیار متفکر و چقدر زیبا فیلمنامه ای مینویسد با علم فیزیک که هرکارگردانی جرات اینکار را ندارد، واقعا خلاقانه و هنری است. هنر با فیزیک تلفیق داده شود میشود دانی دارکو!

 

موسیقی:

 

موسیقی بسیار زیبا و بسیار تاثیر گذار و بسیار ترسناک، بعد از بازیگری به نظرم موسیقی این فیلم هست که توانست این فیلم را به شهرت جهانی برساند واقعا یکی از نقاط قوت فیلم موسیقی این فیلم هست، خیلی زیبا و تاثیر گذار!

 

تم کلی فیلم از نظر من:

 

زندگی طولانیست، بسیار زیبا و بسیار زشت! اما راه های فرعیست که میتواند انسان را به زیبایی مطلق رساند! فقط باید نگاه کرد نه اینکه ببیند!

و

انسان باهوش همیشه گیج است (البته از نظر انسانها)

 

منبع: انجمن dvb10.com

 

نقد و بررسی فیلم به قلم

آمریکا. در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۹۸۸، نوجوانی به نام ̎دانی دارکو̎ (جیک جیلنهال) یک شب توی خواب راه می‌افتد و از خانه خارج می‌شود و با خرگوش غول‌پیکر و زشت‌روئی به نام ̎فرانک̎ (دووال) ملاقات می‌کند که به او می‌گوید دنیا ۲۸ روز و ۶ ساعت و ۴۲ دقیقه و ۱۲ ثانیهٔ دیگر نابود خواهد شد. ̎دانی̎ روز بعد که به خانه‌اش برمی‌گردد، می‌بیند که موتور هواپیمائی داخل اتاق خوابش سقوط کرده است. در حالی‌که ̎دانی̎ در پی آن است تا دریابد چه‌طور زنده مانده و می‌خواهد به‌ ‌گونه‌ای با ساکنان شهر از جمله قلدر مدرسه، معلم بهداشت محافظه‌کارش و یک مرشد ̎خودیار̎، کنار بیاید، سروکلهٔ ̎فرانک̎ مدام در ذهنش پیدا می‌شود و باعث می‌شود ̎دانی̎ به اعمالی خرابکارانه و بدتر از آن دست بزند.

 

ساختهٔ اول کلی یکی از جدی‌ترین فیلم‌های اول یک کارگردان در سینمای آمریکا در هزارهٔ جدید بود و در نهایت شگفتی ظرف چند سال به یک فیلم کالت/ سرسپرده‌دار هم تبدیل شد. فیلم دربارهٔ تغییر شکل و تفسیر دنیا در یک ذهن ناآرام و اسکیزوفرنیک است که گوئی پی برده به آخرین مراحل گذر از عقل به چیزی دیگری رسیده و معادل این آگاهی را در یقین به آخر رسیدن دنیا بازیافته است. دانی دارکو را می‌توان یک رهیافت یا مکاشفهٔ طولانی پیش از مرگ دانست. از همان ابتدا، زمینه‌ای واقعی و مشخص برای داستان معرفی می‌شود (رقابت‌های انتخاباتی سال ۱۹۸۸ آمریکا میان بوش و دوکاکیس) و بلافاصله وارد حیطهٔ نوعی رآلیسم جادوئی می‌شویم که در آن نیروهای مرموزی جهان و گذرِ آن را اداره می‌کنند و ̎دانی دارکو̎ را به خود فرا می‌خوانند تا به او هشدار دهند که ظرف بیست و هشت روز دیگر دنیا به پایان می‌رسد. در انتخاب بازیگران نیز معیار غرابت فراموش نشده است (باریمور، راس و به ویژه سوایزی). برگ برندهٔ مهم دانی دارکو، بازی جیلنهال است که گیجی و آگاهی شدید را هم‌زمان نشان می‌دهد و همیشه چنان است که گوئی از نگاه دوربین خجالت می‌کشد. دانی دارکو، نسخهٔ اصیل و ویژه‌ای از نابغهٔ درک‌ناپذیرِ شهرستانی ـ که به طرزی گول‌زننده خطرناک هم به نظر می‌رسد ـ عرضه می‌کند و به کمک الهام‌ها یا توهم‌های او، نگاه تازه‌ای می‌اندازد به دغدغه‌هائی وجودی و فلسفی که می‌تواند برای نوجوانِ ناآرام و ناراضی پیش بیاید؛ دغدغه‌هائی که معمولاً هم زمینه‌ای علمی/ تخیلی دارند: در این‌جا مفهوم سفر در زمان که ̎دانی̎ را به جست‌وجو وامی‌دارد. پایان دنیا در دانی دارکو بسیار شخصی است و اصلاً فیلم، می‌خواهد نشان دهد که هرکس می‌تواند پایان اختصاصی و ذهنی خویش را داشته باشد. فیلم به روشنی از تأثیرات فرهنگ عامه دههٔ ۱۹۸۰ الهام می‌گیرد و تغذیه می‌شود ـ مثلاً در حاشیهٔ صوتی‌اش و در عناصری که از فیلم بازگشت به آینده رابرت زمکیس (۱۹۸۵) وام گرفته است. بیداریِ خواب‌گونه، شاید بهترین توصیف از فضای دانی دارکو باشد که مدتی پس از حادثهٔ یازده سپتامبر ۲۰۰۱ به مناسبت هالووین به نمایش درآمد و ناگهان تقارن پُرمعنائی با حال و هوای زمانه‌اش پیدا کرد. بیست دقیقهٔ حذف شده از نمایش اولیه ـ که از جمله به توضیح و تشریح مفاهیم کتاب فلسفهٔ سفر در زمان (کتاب راهنمای ̎دانی̎) می‌پردازد ـ در سال ۲۰۰۴ در نسخهٔ ̎تدوین کارگردان̎ به آن اضافه شد.

 

منبع: ویستا (منبع اصلی نامشخص)

 

نقد و بررسی فیلم به قلم

در سال ۱۹۸۸ نوجوانی به نام دنی دارکو شبی که در خواب از خانه شان خارج می شود یک موجود بیگانه را ملاقات می کند که یک دیو خرگوش مانند به اسم فرانک است. این موجود به وی می گوید که دنیا ۲۸ روز و ۶ ساعت و ۴۲ دقیقه و ۱۲ ثانیه دیگر به پایان خواهد رسید. ملاقات با فرانک در این شب باعث می شود او از یک مرگ مهلک نجات یابد، حادثه ای عجیب، افتادن موتور هواپیما از آسمان بر روی اتاق خواب دنی، او اجازه می یابد تا زمان پایان حیات به زندگی ادامه دهد. همچنان که دنی می کوشد تا بفهمد چرا زنده مانده است این موجود شیطانی، فرانک نیز به نفوذ در ذهن او ادامه می دهد و باعث می شود که او مرتکب اعمال ناخواسته و خلافکارانه ای شود.

 

فیلم دربارهٔ تغییر شکل و تفسیر دنیا در یک ذهن ناآرام و اسکیزوفرنیک است که گوئی پی برده به آخرین مراحل گذر از عقل به چیزی دیگری رسیده و معادل این آگاهی را در یقین به آخر رسیدن دنیا بازیافته است. دانی دارکو را می‌توان یک رهیافت یا مکاشفهٔ طولانی پیش از مرگ دانست. از همان ابتدا، زمینه‌ای واقعی و مشخص برای داستان معرفی می‌شود

 

پایان دنیا در دانی دارکو بسیار شخصی است و اصلاً فیلم، می‌خواهد نشان دهد که هرکس می‌تواند پایان اختصاصی و ذهنی خویش را داشته باشد.

 

در ماه اکتبر درمقاله ای در روزنامه لس آنجلس تایمز فیلمبردار تریستان الیورمی گوید: «به نظرم وس اندرسون کمی از آدم هایی گریزان است که از او سلب آرامش می کنند. این هم روشی است. او تمام روز را دراتاق خالی با یک کامپیوتر خود را حبس می کند. او بیشتر شبیه جادوگر شهر آز است. اما در پشت پرده ها وس اندرسون در واکنش به حرف های تریستان الیورمی گوید: «این شایسته نیست فیلمبرداری که دارد برای یک فیلم کار می کند، پشت سر کارگردانش بدگویی کند. بنابراین حتی اجباری برای پاسخگویی نمی بینیم.»

 

وی برای نگارش فیلمنامه «دانی دارکو» نه هزار دلار دستمزد گرفت و با بودجه 4/5 میلیون دلاراین فیلم را کارگردانی کرد. وی اعتقاد دارد که باید فیلم هایش شخصی باشند و «داستان های ساتلند» به کارگردانی کلی در سال 2006 در بخش مسابقه جشنواره فیلم کن انتخاب شد. ریچارد کلی برای نگارش «دانی دارکو» جایزه انجمن منتقدان شهر سان فرانسیسکو را در سال 2001 کسب کرد. از فیلم های تحسین شده کلی می توان به «دانی دارکو» و « داستان های ساتلند» اشاره کرد. وی علاوه بر فیلمنامه نویسی و کارگردانی دستی هم در تهیه کنندگی دارد.

 

جیمز ریچارد کلی متولد 1975 نیوپورت نیوز، ویرجینا است. در دانشکده سینما-تلویزیون USC جنوب کالیفرنیا درس خوانده، با ساختن دو فیلم کوتاه The Goodbye Place و موضوع غریزی در 1996 شروع به فیلمسازی کرده و با اولین فیلم بلندش دانی دارکو به شهرت و موفقیت دست یافته است. دانی دارکو که توانست 11 جایزه معتبر را از آن سازنده جوانش کند، قصه ای جوان پسند داشت که تلفیقی ماهرانه در چند ژانر ترسناک، علمی تخیلی و جنایی بود.

 

شهرت ریچارد کلی به خاطر فیلمنامه های مسخ کننده اوست. «دانی دارکو» به یک فیلم «کالت» تبدیل شد اما فیلم بعدی اش «داستان های ساتلند» یک فاجعه فوق جاه طلبانه بود.

 

منبع: سایت واضح

 

---