Being Flynn (فلین بودن)

• 2012
• آمریکا
• درام
• 88 دقیقه
• انگلیسی
• R

فلین بودن (Being Flynn) فیلمی است محصول سال ۲۰۱۲ و به کارگردانی پال وایتز است. در این فیلم بازیگرانی همچون رابرت دنیرو ، جولیان مور ، پل دانو ، اولیویا ترلبی ، لیلی تیلور ، وس استودی ، داله دیکی ، ویکتور راسوک ، کاترین واترستون ایفای نقش کرده‌اند. این فی

نقد و بررسی فیلم به قلم Todd McCarthy (تاد مککارتی)

نشریه هالیوود ریپورتر

نمره 8 از 10

نقد و بررسی فیلم

فلین بودن داستانی است که Robert De Niro و کارگردان- نویسنده  Paul Weitz بیشترین اتفاق نظر را بر روی ساخت آن داشتند. درامی تاثیرگذار در مورد رابطه آشفته پدر و فرزندی که سالها از یکدیگر دور مانده اند. فیلمی که متاسفانه عنوان بی مسما و خلاصه ی مبهم و بنظر تکراری داستانش که در تبلیغات آمده– نویسنده ای جوان که در حالی که با اعتیاد دست و پنجه نرم میکند و سعی دارد با پدر خیالپرداز و دائم الخمرش نیز کنار بیاید – آن را در جذب مخاطب دچار مشکل خواهد کرد.

نکته بارز فیلم نقش جدی و پرداخته شده De Niro است که با پیشرفت داستان کم کم متوجه پیچیدگیهای آن میشویم. بازی درخشانی که مدتها بود از این بازیگر توانا به عنوان شخصیت اول در فیلمی با کیفیت ندیده بودیم. انتظاری که تقریباً 17 سال یعنی از 1995 به این سو طول کشیده است. یعنی درست بعد از فیلمهای کازینو و مخمصه. باورش کمی سخت است ولی حقیقت دارد! De Niro در نقش پیرمردی دیوانه ظاهر شده است که ادعا میکند که به همراه Mark Twain و J.D Salinger برزگترین نویسندگان امریکا هستند. بازی ای صادقانه، پرانرژی و تاثیر گذار که استادی بازیگرش سالها در پس کارهای نازل و تجاری از یادها رفته بود.

خوشبختانه نقش مقابل De Niro یعنی Paul Dano نیز در نوع خود انتخاب بسیار هوشمندانه و فوق العاده ای است که نشان میدهد کارگردان به خوبی توانسته اقتباسی مناسب از شخصیت Nick Flynn (یعنی همان نویسنده کتاب) به عنوان جوانی که سعی دارد بر مشکلات زندگی اش غلبه کند، ارائه داده است. در واقع فیلم داستان دو نویسنده است، نویسنده مسن که شخصیتی است دائم الخمر و عربه کش که مدت زیادی را در زندان گذرانده است و ادعا میکند “هر چه که مینویسد یک شاهکار است”، و آن یکی با رفتار متعادل تر که مادرش خودکشی کرده است و نمیداند چگونه با مردی که میخواهد عقایدش را بعد از 18 سال دوری به او تحمیل کند، رابطه برقرار کند.

سکانسهایی از فیلم میان دو وجه از زندگی Nick در رفت و آمد است. اول کودکی او که مجموعه ایست از لحظاتی که با دوست پسر مادرش بیس بال بازی میکند و تا جوانی او که در مرکز نگهداری شهروندان بی خانمان مشغول به کار است و برخوردش با جاناتان فلین (یعنی همان پدر یا دوست پسر مادرش) ادامه میابد. دومی که با رابطه با همکارش دنیس (با بازی Olivia Thirlby) آغاز میشود و کم کم نشان میدهد که چگونه کارش به اعتیاد الکل، کوکائین و کراک و زندگی در محله های فقیر نشین کشیده میشود. نا امیدی، سرخوردگی و افول شخصیتی Nick با تدوینی موازی و تاثیر گذار از تنهایی مادرش (با بازی Julianne Moore) و رفتار ناهنجار پدرش که باعث میشود دو ماه از خوابیدن در مرکز شهروندان بی خانمان محروم شود، به خوبی در کنار یکدیگر قرار گرفته است و در واقع روایتی است موازی از اضمحلال شخصیتها.

با جلو رفتن داستان و باز شدن گره ها متوجه تدبیر هوشمندانه کارگردان در رودررو کردن پدر و پسر و موازنه میان این دو شخصیت در ادامه داستان میشویم. فیلم تا حد زیادی عناصر سازنده فیلمهایی از این دست یعنی خانواده متلاشی شده، اقشار رانده شده از جامعه شهری، بی خانمانی و تلاش برای گذراندن زندگی را در خود جای میدهد. اما وجه تمایز آن با فیلمهایی از این دست تنها غلبه بر مشکلات زندگی روزمره نیست. بلکه تمرکز آن بر مشکلات شخصیتی قهرمان داستان است و اینکه چگونه میتوانند با آنها کنار بیایند. جاناتان با توهم و رویا، مادر با تسلیم شدن و خاتمه به زندگی و Nick با یادگیری چگونه مدیریت کردن آنها.

با اینکه مشخص نیست هر کدام از خرده روایت های داستان دقیقاً چه بازه زمانی را در بر میگیرند ولی چیدمان این روایت به خوبی انجام گرفته است. نیاز Nick به تغییر در وضعیت اش و شکیبایی و کمک دنیس به او، یاس و نا امیدی مادر، پیر شدن جاناتان و ناتوانی او در اداره کردن زندگی پس از حوادثی که برایش اتفاق میافتد و احساسات متناقض Nick که گاهی او به سوی باور شباهتش به جاناتان میگشاند و هم اینکه میخواهد مثل او زندگی نکند. شک منطقی Nick به اینکه آیا جاناتان حتی یک داستان هم در عمرش ننوشته و شاهکاری هم که ادعایش را میکند اصلاً وجود خارجی ندارد. شکی که باور پذیر بودن آن استادانه نشان داده شده است.

این ساختار متوازن و پیشبرد موفقیت آمیز داستان مدیون فیلمنامه قوی Weitz و بازی سرد ولی صادقانه Dano است. Nick Flynn نویسنده اثر در مدت زمان کوتاه زندگی اش بسیار رنج کشید و سرخورده شد. هرچند نمیتوان ادعا کرد که تصمیمات او در زندگی برای غلبه بر مشکلاتش نشان دهنده پختگی و تجربه ای فراتر از سن اش است ولی آنطوری که وی بر خلاف پدرش واقعیت های زندگی را قبول کرد و با مشکلاتش کنار آمد، سوژه ی خوبی برای ساخت سکانسهای شدیداً احساساتی با ریتمی آرام به کارگردان فیلم داده است. درحالی که De Niro مقداری پرخاشگری و خشونت در رفتار را به سبک بازیگری Elia Kazan چانشی کرده است، Dano سعی کرده به این شکل بازی نکند و در عوض نوعی شفافیت و صادقتی نامتعارف در بازی اش استفاده کند که نه تنها از لحاظ اصول درام تاثیرگذار است بلکه بازگو کننده شخصیت خود نویسنده و شیوه زندگی او برای مقابله با مشکلات آینده اش است.

بازی Moore هم در معدود سکانسهایش دوست داشتنی و درخشان است و علاقه اش به Nick را به مخاطب منتقل میکند، Thirlby در نقش دختری جوان که در مرکز شهرواندان بیخانمان کار میکند به خوبی نشان دهنده نوع زندگی و ویژگی های این شغل است که بنا به دلایل قابل درک سعی میکند زیاد به پسر نزدیک نشود. موسیقی خوب فیلم نیز حاصل کار آهنگسازی است که در کار قبلی کارگردان با او همکاری کرده بود. همچنین طراحی تولید و صحنه نیز در بتصویر کشیدن نقاط مختلفی از نیویورک قابل تقدیر است.

مترجم : بهروز آقاخانیان

هر گونه کپی برداری از این مطلب بدون ذکر دقیق منبع: سایت نقد فارسی مخالف قانون بوده و مدیریت سایت هیچ گونه رضایتی در این مورد ندارد و شرعا حرام میباشد.